القرآن الكریم
ابن ابی الحدید، عزالدین (۱۹۱۹). شرح نهج‌البلاغه. قم: كتابخانه آیت الله مرعشی نجفی.
ابن منظور، محمد (۱۹۹۳). لسان العرب. بیروت: دار صادر.
اسدی، عادل (۲۰۰۷). مع المشككین فی نهج‌البلاغه. قم: مكتبه العزیزی.
اسعد، طارق (۲۰۰۱م). علم اسباب ورود الحدیث. بیروت: دار الحزم.
اشرف آل طه، حیدر (۲۰۱۹م). اسباب صدور خطبه‌های اخلاق اجتماعی وتأثیر آن بر نهج‌البلاغه. رساله دكتراه. تهران: جامعة المذاهب الاسلامیة.
امانلو، مسعود (۲۰۱٤م). توجه به سبب صدور به مثابه روشی برای پویایی اجتهاد در دوران معاصر. بلاغ مبین. ۸٥-۱۰٦.
اميني، عبدالحسین (۱۹۹٥). الغدير في الكتاب والسنة والادب. قم: مركز الغدير للدراسات الاسلامية.
بلاذری، احمد (۱۹۹٦م). انساب الاشراف. بیروت: دار الفكر.
بیضون، لبیب (۱۹۹۷). تصنیف نهج‌البلاغه. قم: مركز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.
حاجی خانی، علی (۲۰۱۲). اصاله نهج‌البلاغه من منظور الدراسه الموضوعیه الاسلوبیه. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
حاجی خانی، علی؛ كاوس روحی برندق و علیرضا صفاریان همدانی (۲۰۱٦م). شبهه دنیاگریزی ویادمرگ در نهج‌البلاغه ونقد آن با تكیه بر فضای صدور. فصلنامه پژوهشنامه نهج‌البلاغه. ۸۱-۹۸.
حنفی دمشقی (ابن حمزه)، سیدابراهیم (۱۹۱۱). البيان والتعريف في اسباب ورود الحديث الشريف. حلب: مطبعة البهاء.
خضری، علی (۲۰۱۸م). نگرشی بر فخریات امام علی(ع) در نهج‌البلاغه (اسباب و انگیزه ها). پژوهشنامه نهج‌البلاغه. ۸۱-۱۰٤.
خوئی، حبیب الله (۱۹۳۹). منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه. تهران: مكتبه الاسلامیه.
دلشاد تهرانی، مصطفی (۲۰۱۳م). لوح بینائی. تهران: انتشارات دریا.
دین برور، جمال الدین (۲۰۱٥م). راهنما شناسی. تهران: بنیاد نهج‌البلاغه.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (۲۰۱٥م). نهج‌البلاغه موضوعی (آیین حكمروایی). تهران: بنیاد نهج‌البلاغه.
ریاحی مهر، باقر؛ سیدعیسی مسترحمی (۲۰۱٥م). نقش فضای صدور در نهج‌البلاغه. پژوهشنامه نهج‌البلاغه. ۱۱٥-۱۳۲.
سلیمانی، داود (پاییز وزمستان ۲۰۰٤م). اسباب صدور حدیث. مقالات و بررسیها. ٦٥-۷۹.
السیدرضی، سیدمحمد (بی تا). نهج‌البلاغه. (محقق: صبحی صالح) قم: دار الهجره.
سیدكیلانی، محمد (بی تا). اثر التشیع فی الادب العربی. قاهره: لجنه النشر للجامعیین.
سیوطی، عبدالرحمن (۱٤۱٦ق/۱۹۹٦م). اسباب ورود الحدیث او اللمع فی اسباب ورود الحدیث. بیروت: دار الفكر.
شوشتری، محمدتقی (۱۹۹۷م). بهج الصباغه فی شرح نهج‌البلاغه. تهران: انتشارات امیركبیر.
ضیف، شوقی (بی تا). تاریخ الادب العربی. قاهره: دارالمعارف.
طبری، محمد بن جریر (۱۹٦۷م). تاریخ طبری. بیروت: دار التراث.
قطب، سید (۲۰۰٤). في ظلال القرآن. بيروت: دار الشروق.
كریم محمد، اویس (۱۹۸۷م). المعجم الموضوعی لنهج‌البلاغه. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
كلینی، محمد (۱۹۸۷). الكافی. تهران: دار الكتب الاسلامیة.
مسعودی، عبدالهادی (۱۹۹۷م). عرضه حدیث بر امامان. علوم حدیث. ۲۹-٥٤.
مسعودی، علی (۱۹۸۹م). مروج الذهب. قم: دار الهجره.
مطهری، مرتضی (۲۰۰٥م). جامعه و تاریخ. در مجموعه آثار شهید مطهری. تهران: انتشارات صدرا.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (۲۰۱٤م). سیری در نهج‌البلاغه. تهران: انتشارات صدرا.
معارف، مجید (۲۰۰٦م). رابطه تاریخ وفهم ونقد حدیث. پژوهش دینی. ٥۳-۷۰.
مكارم شیرازی، ناصر (۱۹۹٦م). پیام امام. تهران: دارالكتب الاسلامیه.
موسوی، محسن باقر (۲۰۰۲). المدخل الی علوم نهج‌البلاغه. بیروت: دار العلوم.
هیئت تحریریه نهج‌البلاغه (۱۹۹٤م). با نهج‌البلاغه آشنا شویم. در نهج‌البلاغه و گردآورنده آن (ص. ۱٥۷-۲۰۱). تهران: بنیاد نهج‌البلاغه.
ورام، مسعود (۱۹۹۰). تنبيه الخواطر و نزهة النواظر (مجموعة ورام). قم: مكتبة فقيه.
)